Κυαμων απεχεσθαι;

Περάσαμε έναν ακόμη σκόπελο το πρωι της Πεμπτης στη Βουλή, παραμένουν αναμφίβολα αρκετοί κάβοι. Επιμενω ιδιαίτερα σ' αυτό. Όμως, προχτες, θα μου επιτρέψετε, πέραν του θετικού μηνύματος προς τους εταίρους για τρίτη συνεχόμενη φορά από το ελληνικό Κοινοβούλιο, άνοιξαν διάφορα θέματα για το πολιτικό σύστημα, τον ελληνικό κοινοβουλευτισμό, το δίπολο Δεξιά-Αριστερα και πώς το αντιλαμβάνονται ΝΔ-Συριζα αντιστοίχως. Και για να γίνω πιο σαφής:

1) Η πεζοδρομιακη κι η συνομωσιολογικη αντίληψη της πολιτικής με εθνολαικιστικα χαρακτηριστικά βρήκε στο πρόσωπο του Υπουργού Άμυνας και δη κυβερνητικού εταίρου του κ. Τσίπρα, τον απόλυτο και γνήσιο εκφραστή της. Αυτό δεν είναι ούτε αστείο, ούτε αμελητέο.

Το να απειλεί, ο κ. Καμμενος, σχεδον ουρλιάζοντας, ωσαν στο γηπεδο, συλλήβδην μέλη του κοινοβουλίου και του επιχειρηματικού κόσμου, χωρίς κατάθεση στοιχείων, αλλά με υπόνοιες περί βρωμικων ταχα συμφερόντων, κουνώντας το δάχτυλο λέγοντας " θα σας φιαξουμε εμείς", αποτελεί το χειρότερο και δυστυχως τελευταια συνηθες, παράδειγμα πλήρους απαξίωσης της πολιτικής, διαστρέβλωσης της δημοκρατικοτητας και ανάδειξης ενος εύπεπτου ψευδοσυναισθηματισμου στη θέση του ορθολογισμού.

Ο κ. Τσίπρας βέβαια επιχαιρει για την άψογη όπως έχει δηλώσει συνεργασία με τον κ. Καμμενο. Λογικό. Αριστεροστροφος ή δεξιοστροφος, ο λαϊκισμός εν Ελλάδι πάντα είχε ως δόγμα ότι για το οποιο  χάλι μας, φταίνε πρωτίστως οι ξένοι και κατά δεύτερον οι ντόπιες προδοτικες ελίτ. Ο λαός φυσικά αμοιρος ευθυνών, πάντα αδικημενος και αναμφίβολα μονίμως γελασμενος. Τα ίδια ακριβώς δηλαδή που λέει κι ακροδεξιά. Τυχαίο; Δεν νομίζω.

Και έρχομαι έτσι στο δεύτερο σημείο.

2) Ο μανιχαϊσμός όταν συνδυάζεται με τσιτατα επαναστατικού ρετρό, λειαινει το έδαφος για την  ακροδεξιά ρητορικη. Δεν είναι άνευ σημασίας ούτε άνευ ουσίας ότι ο κ. Λαγός της Χρυσής Αυγής ευθυγραμμίστηκε με την κα. Κωνσταντοπούλου, όπως κι ότι η επιχειρηματολογία για την οικονομία του κ. Μιχαλολιάκου ήταν σχεδόν πανομοιότυπη με αυτή των Βαρουφακη και Λαφαζάνη.

Ο μανδύας της εθνικής τάχα αυτάρκειας όχι επάρκειας που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην εθνική απομόνωση, αποτελεί την αιχμή του δόρατος τόσο για την ακροδεξιά, όσο και για την νεοσταλινικη αριστερά. Ορισμένοι χάριν του αριστερισμού ή αν θέλετε της εμμονής στο ιδεολόγημα παίζουν με τη φωτιά. Το πρόβλημα είναι ότι θα καουμε όλοι έτσι κι όχι μόνο λόγω της οικονομικής ασφυξίας.

Κάποιοι, μάλιστα, θωρακισμένοι από την θεσμική τους ιδιοτητα και εκ του ασφαλούς, επιδίδονται σε ανόητους συμψηφισμους, δίνοντας την καλύτερη πάσα, ας μου επιτραπεί η έκφραση, στους νεοναζιστες να θερισουν ότι οι ίδιοι ανόητα κι επικίνδυνα έσπειραν.

3) Προφανώς κι αναφέρομαι στην Πρόεδρο της Βουλής. Η κα. Κωνσταντοπούλου όχι μόνο δεν τιμά τον ρόλο της και δεν προστατεύει την κοινοβουλευτική διαδικασία όπως και θα περίμενε κανείς, αλλά πρόσφερει εξαιρετικές υπηρεσίες σε αυτούς που λοιδορουν αλόγιστα και με κάθε ευκαιρία την ελληνική δημοκρατία.

Τα μόνα έργα που έχει επιδείξει είναι η καλλιέργεια πόλωσης εντός κι εκτός όμως Κοινοβουλίου, η επίδειξη αλαζονείας αν όχι εγωπαθειας, η πλήρης και συστηματική, παντελώς σκόπιμη, απαξίωση της ελληνικής Βουλής. Σε μια χρονική περίοδο που θα πρεπε, όπως ορίζει και το Σύνταγμα άλλωστε, να προσφεύγει στην αποκλιμάκωση των εντάσεων, στην προσήλωση στην σοβαρότητα αντί της τυπικότητας και της παραφιλολογιας, στην ανάδειξη του πλουραλισμου, προσλαμβάνει το Ελληνικό Κοινοβουλιο ως την προσωπική της αρένα για την ανάδειξη της ως ηγετικής φυσιογνωμίας στην μετά Τσίπρα εποχή.

Όχι μόνο δεν τηρεί τα καθήκοντα της, αλλά επαίρεται που σέρνει  299 βουλευτές σε άνευ ουσίας συνεδριάσεις, σε ατέλειωτες ώρες παρακολούθησης κοκορομαχιων των πολιτικών αρχηγών. Οι επιτροπές ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια, το κανάλι και το περιοδικό της Βουλής προβάλλουν μόνο το έργο των κολλητων ή προτύπων της, η κυβέρνηση τρέχει να μαζέψει τα ασυμμαζευτα πίσω από κάθε της δήλωση κι η αντιπολίτευση, με εξαίρεση την ΧΑ που την απολαμβάνει, τραβάει τα μαλλιά της που την ψήφισε/ενέκρινε για την θέση της.

Η κα. Κωνσταντοπούλου αγνοεί, αν όχι παρακάμπτει προκλητικά, τις συστάσεις τόσο του Πρωθυπουργού, όσο και του Προέδρου της Δημοκρατίας, παρουσιάζοντας μονίμως προσκόμματα, αντιρρήσεις επί των διαδικασιών για να καταλήξει στο τέλος με πύρινους λόγους που ελάχιστη σχέση έχουν με τα θέματα που προκύπτουν, λες και μιλάει στο 40ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ.

Έτσι και προχτες. Δεν την ένοιαζε ούτε τι παιζόταν για τη χώρα, ούτε για τους κραδασμούς στο πολιτικό σύστημα. Ήθελε απλά να κάνει το εφέ της. Κι αν μάλιστα ακουγαμε και κάτι χρήσιμο επί του πρακταιου, χαλαλι. Το ακριβώς αντίθετο. Ένα ντελίριο αριστερισμού, ακατάσχετων αφορισμών, αφόρητης συνομωσιολογιας και εξωφρενικου λαϊκισμού, όπως ακριβώς δηλαδή μας έχει συνηθίσει εδώ κι ένα εξάμηνο η ΠτΒ.

Η οποία βαραει το νταούλι κι ο κ. Τσίπρας προς το παρόν χορεύει στους ρυθμους της λες και το Κοινοβουλιο είναι τσίρκο, η κυβέρνηση  ομάδα κλόουν κι ο καλλιτεχνικός υπεύθυνος του θεάματος, η κα. Κωνσταντοπούλου.

Οι επιλογές πάντα έχουν κόστος, πόσο δε μάλλον στην πολιτική. Κάτι που ο πρωθυπουργός όφειλε να γνωρίζει, αλλά μάλλον συνειδητοποιεί καθυστερημένα.

4) Και μπορεί να το φυσάει και να μην κρυώνει για την ΠτΒ, αλλά όπως τόνισε ο πρωθυπουργός στη Βουλή, θα εκανε ξανά, αν του δινόταν η ευκαιρια, τα ίδια που προσπάθησε επί πέντε μήνες. Ειλικρινά είναι κάποιος να απορεί. Από τη μια ο κ. Τσίπρας αναφέρεται σε λάθη γενικά κι αόριστα, ποτέ συγκεκριμένα -σκοπιμα φυσικά-
(π.χ. θα 'χε ιδιαιτερο ενδιαφέρον να μας γνωστοποιήσει κάποια στιγμή κι εμάς τους ερμους πολίτες ο πρωθυπουργός ποιο ήταν το λάθος: η μη λήψη των 7 δισ και ρήξης με το ΔΝΤ; Η επιλογή Βαρουφακη; Η ολική απαξίωση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και ταυτόχρονα ο παθιασμένος έρωτας με τη Ρωσία; Η απόρριψη της πρώτης πρότασης Γιούνκερ; Η αναστολή με πρωτοβουλίες Βαλαβάνη και Σταθακη κάθε ιδιωτικοποίησης κι αποκρατικοποιησης; Τα δωράκια για σάντουιτς στους συνδικαλιστές της ΔΕΗ; Οι δηλώσεις τύπου "οι μετανάστες λιαζονται"; Οι απειλές των κκ Κοτζιά και Καμμενου ότι θα στείλουμε/πλημμυρισουμε την υπόλοιπη ΕΕ με " κακούς κι επικίνδυνους" μετανάστες; Η επιδεικτική αγνοηση προειδοποιησεων και η προκλητική άγνοια συνθηκών και συμβάσεων; Τι διαολε; Ή μήπως όλα μαζί; Ή και πολύ περισσότερα; Φευ. Βολική κι εύκολη λοιπόν η αοριστολογια, ανεπίτρεπτη αν όχι απαράδεκτη για έναν ηγέτη που μονίμως επαίρεται δεξιά κι αριστερά για το πόσο τίμιος, ανοιχτός σε κριτική και προοδευτικός είναι.)
κι από την άλλη λέει ότι θα επαναλάμβανε την ίδια πορεία. Το ένα αντικρούει, αναιρεί το άλλο.

Επίσης τι εννοούσε ο ποιητης όταν έλεγε ότι "μόνο οι μάχες των άκρων αξίζουν"; Μήπως θα πρεπε πλέον εδώ που φτάσαμε να 'χει αντιληφθεί ότι οι μάχες αυτού του τυπου οδηγούν σε ολέθρια αποτελέσματα; Μήπως θα πρεπε να εγκαταλειψει τα λεκτικά πυροτεχνήματα και να αναλύσει επί της ουσίας για το τι μέλλει γενέσθαι. Μάλλον πέφτουν πολλά αυτά στον κ. Τσίπρα ο οποίος δεν τοποθετήθηκε ως πρωθυπουργός, παρά μόνον ως πρόεδρος του Σύριζα. Απευθύνθηκε στην κοινοβουλευτική του ομάδα αμιγώς.

Μόνον όταν του πέταξε κι ορθώς το μπαλάκι ο κ. Μειμαρακης σκέφτηκε να απαντήσει κάπως πολιτικά. Αλλά κι εκεί πάλι με άστοχη επιλογή που πάλι επιβεβαίωνε το ιδεολόγημα, έναντι της πραγματικότητας. Ανάμεσα στην φιλελεύθερη και τη λαϊκή δεξιά ο κ. Τσίπρας επέλεξε την τελευταία. Δυστυχώς ο Ντινοπουλος και οι συν αυτώ είναι πιο κοντά στα οράματα της Κουμουνδούρου, παρά οι Δένδιας, Μητσοτάκης για παράδειγμα.

Η ανανεωτική αριστερά αποτελεί παρελθόν και με βούλα στου Μαξίμου.

5) Αντιθέτως στη ΝΔ ο κ. Μειμαρακης με μια βαθύτατα πολιτική ομιλία υπερεβει τα τετριμμένα των παλιών αντιπαραθέσεων και κέρδισε πόντους  τόσο στο εσωκομματικο ακροατηριο, όσο και στον κεντρώο χώρο. Ιδεολογικοποιησε την συζήτηση, αγνόησε το μνημόνιο-αντινημονιο κι έφερε σε αμήχανη θέση τον πρωθυπουργό ο οποίος περίμενε μια παλαιοκομματικου τύπου αντιπαράθεση.

Δυστυχώς για τον κ. Τσίπρα, ευτυχώς για την χώρα ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης έθεσε σαφείς διαχωριστικές γραμμές με έντονες αναφορές στο λεγόμενο δημοκρατικό ευρωπαϊκό τόξο, έβαλε στο επίκεντρο το θέμα κρατισμού και προοδευτισμού, ανέβασε τον πήχυ σε μια συζήτηση που κόντευε να καταλήξει σε ιλαροτραγωδία.

6) Κι ενώ θα περίμενε κάποιος να γίνει το ίδιο από την κα. Γεννήματα και τον κ. Θεοδωράκη, δυστυχώς η πρώτη αρκέστηκε στο ίδιο ύφος προηγούμενων ομιλιών της, ευτυχώς χωρίς πλεον αναφορές στο παπανδρεικο ΠΑΣΟΚ του 80, ενώ ο δεύτερος με μια ξινιλα που δεν του ταιριάζει  ακολουθησε πιστά το ξεπερασμένο μότο του παλιου, όλοι πλην Ποταμιου, έναντι του καινούργιου, του Ποτάμιου φυσικα. 

Προσωπικά,  θεωρώ ότι στους δύσκολους καιρούς που διανύουμε δεν υπάρχει το περιθώριο για ομφαλοσκοπηση ή μοιρολατρία. Πέραν των αδιαμφισβήτητων δυσκολιών υπάρχουν δυναμικές και προοπτικές. Το θέμα ειναι αν μπορούμε να τις αντιληφθούμε πρωτίστως και κατά δεύτερον αν έχουμε τη δυνατότητα να τις αξιοποιήσουμε. Οι μαξιμαλισμοι πάντα αφήνουν στο κενό τόσο κοινωνικές ομάδες, όσο και το πολιτικό σύστημα.

Τούτων λεχθεντων, πρέπει να γίνει κατανοητό ότι μαγικά ραβδιά ή χρονικά περιθώρια δεν υφίστανται ποσο δε μάλλον όταν πέραν της οικονομικής ασφυξίας, έρχονται στο προσκήνιο τόσο οι χρονιες παθογενειες του πολιτικού συστήματος, όσο κι ενός ατελεσφορου και σαφέστατα μη προσοδοφόρου παραγωγικού μοντέλου.

Σε κάθε περίπτωση οι διάφορες διεργασίες θα γίνουν συμπιεσμένα και βεβιασμένα. Σε αυτό το σημείο πρέπει να εστιάσει κανείς, κατά την ταπεινή μου γνώμη, κι όχι απλά να επισημάνει παραλείψεις, προχειροτητες ή λάθος προτεραιότητες, αλλά να προτείνει λύσεις και διαδικασίες επί του πραγματικού, του εφικτου σε ενεστώτα χρόνο.

Για κάθε δημοκράτη, ευρωπαϊστή, πολιτικοποιημένο, προοδευτικο άνθρωπο οι καιροί δεν είναι χαλεποι. Είναι προνομιακοι για να επισημάνει, παλέψει για τις αξίες του. Το ποτήρι δεν είναι άδειο, είναι μισογεμάτο, μόνο που το βλέπουμε ελάχιστοι, ενώ χρειαζόμαστε την πλειοψηφία για να μπει σε εφαρμογή ένα σχέδιο κανονικότητας της χώρας. Εκεί είναι η δυσκολία. Στο τέλος της ημέρας δεν θα κριθουμε απλά για τις πραγματικές διαπιστώσεις, αλλά για το αν δωσαμε ώθηση σε εκείνες τις πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις, προσωπικότητες να βγάλουν το τόπο από τον αδιέξοδο κύκλο της αδράνειας και της ηττοπαθειας.

Ιδωμεν. Τα δύσκολα είναι μπροστά, όπως όμως κι οι ευκαιρίες, μην ξεχνιομαστε.